این کتاب توسط آقای سید مهدی فقیهی و انتشارات زمزم هدایت، در قم و در سال 1391 به زیور چاپ آراسته شده است، شکل ظاهری آن نیز در 248صفحه رقعی ،همچنین کتابنامه به صورت زیر نویس  و عنوان فرعی درآمدی بر مؤلفه های کارآمدی فقه سیاسی در حل معضلات نوظهور اجتماعی که در شش فصل آمده است.
آقای فقیهی خود در سخن نخست کتاب، هدف خویش را از نوشتن کتاب چنین ترسیم می کند «نوشتار حاضر در پی بررسی و تبیین این پرسش اساسی است که آیا فقه سیاسی شیعه کار آمدی و توانمندی لازم برای حل معضلات اجتماعی ونوظهرو سیاسی، در عصر حاضر را دارد؟ و در پاسخ به پرسش مزبور این فرضیه را مطرح می کند که فقه شیعه با توجه به ویژگی  هایو ظرفیتهایی که از آن برخوردار است، توانایی و کا آیی لازم در حل معضلات نوظهرو اجتماعی و سیاسی درعصر حاضر را داراست»
فصل اول کلیات و بررسی اصطلاحات ، فقه، فقه سیاسی، تمایزات فقه سیاسی و سایر ابواب فقه، کار آمدی  و مشروعیت را بررسی می نماید.
فصل دوم ، به سیر تحول و تطور فقه سیاسی پرداخته است که ادوار تاریخی دولت دینی در فقه سیاسی شیعه را درشش عصر که به ترتیب عصر تشریع و حضور معصومین(ع)،ایشان قائلند به اینکه همه ائمه(ع) در راستای تحقق اهداف فقه سیاسی اسلام برای تشکیل حکومت سیاسی تلاش کرده اند اما آن چیزی که باعث شده تا روشهای مختلفی را در پیش گیرند شرایط زمانی و مکانی و مصلحت ها بوده است. دوم عصر اجتهاد  و گسترش دیدگاهها ست ، که نقش فقهای درا ین عصر پررنگ بوده . سوم عصر اعتلا و پایداری فقه سیاسی (عصر صفوی)ایشان قائل است به اینکه شاید بتوان گفت که مهم ترین مراحل اعتلای فقه سیاسی شیعی در عصر صفوی و سپس پیروزی قاطع عقل در مبارزات عالمان اصولی ب راخباری دانست. چهارمین مرحله عصر رکود و رواج اخباری گری بوده است. عصر پنجم را به عنوان عصر بازسازی و هویت یابی مطرح می کند که در این عصر اخباری گری به حاشیه هدایت می شود و مبارز این دوره کاشف الغطاء می باشد. ششمین عصر، عصر شکوفایی فقه سیاسی و نظریه ولایت فقیه توسط امام خمینی می باشد.
فصل سوم را با عنوان اجتهاد و فقه سیاسی می باشد که خود چنین ادامه می دهد در روزگار کنونی بر اساس اندیشه شیعه به خاطر دسترسی نداشتن به رهبران معصوم(ع) اجتهاد تنها راه دستیابی به احکام شریعت است در این فصل به اجتهاد و مسائل مستحدثه و اجتهاد جواهری اجتهاد در مکتب اخباری گری و اجتهاد پویا اشاره دارد.
فصل چهارم، که در این قسمت به زمان و مکان در فقه سیاسی می پردازد، اشاره ایشان به زمان و مکان در گذر تاریخی فقه، زمان مکان در اندیشه امام خمینی و همچنین در فقه سیاسی معاصر پرداخته که در قسمت نتیجه گیری می گوید از آنچه گذشت میتوان نتیجه گرفت که آنچه فقه جواهری را در روش وشیوه اجتهادی متمایز از اروش گذشتگان نموده است توجه به مسائل تحول زمان و مکان بر اساس منابع و اصول است.
فصل پنجم را با عنوان عقل و فقه سیاسی مطرح می کند.در این فصل با  توجه به جایگاه عقل در قرآن و روایات و تقسیم آن در فلسفه به نقش عقل در استنباط و کمکی که عقل در فهم احکام می نماید اشاره دارد . او خود معتقد است که جایگاه عقل« در فقه شیعه  و بررسی زمینه های بهره مندی از آن بدین روست که از یک سو انسان امروز بویژه درغرب به دلایل گوناگون تکیه گاه خویش را برای دست یابی به حقیقت ، عقل قرار داده است.
فصل ششم اما به مصلحت و فقه سیاسی اشاره داشته است و پس از اشاره به مصلحت درمکاتب دیگر به پیشینه مصلحت در فقه و خاستگاه عقل و فقهی آن به مصلحت اندیشی در سیره ائمه (ع) اشاره دارد که در قسمت نتیجه گیری بیان می دارد که « بررسی ثمرات عملی و عینی توجه به مؤلفه های کارآمدی فقه در حل معضلات جامعه نیازمند ارائه راهکارهای علمی و عملی بیشماری است که هرچه از تشکیل حکومت اسلامی وبر پایی نظام جمهوری اسلامی می گذرد عناوین و مصادیق جدید و بیشتری را در ذیل خود فراروی محققان قرار می دهد.»